Dag 1: 8 november 2007: Vertrek, Orlando, San JoséIn maart 2007 hadden we deze reis al geboekt. We hebben niet lang getwijfeld waar de reis heen zou gaan. De natuur in Costa Rica zou overweldigend zijn en dat wilden we zien. Het nadeel van zo vroeg boeken is dat je nog erg lang moet wachten voordat je vertrekt. Het voordeel is dat je er wel naar toe kan leven. Nu moet ik wel zeggen dat het voor mij een hele andere ervaring was. Immers ik ging voor het eerst op een verre vakantie als niet student zijnde, maar als een hardwerkende :-) vrouw. Dan leef je toch anders naar een vakantie toe, ik zou bijna zeggen dat je er minder tijd voor hebt.
Maar goed, eindelijk was het dan zo ver. Donderdag 8 november 2007 was aangebroken! De reis ging beginnen. Odylle kwam samen met Jesse ons om kwart voor 8 ’s ochtends ophalen om ons naar het treinstation in Elst te brengen. Gelukkig was Ronald minder verkouden e.d. dan de voorgaande dagen. Zou toch vervelend zijn, je vakantie ziek beginnen.
Om 8.28 uur stapten Ronald en ik op de trein, gepakt en bezakt, richting Utrecht. In Utrecht een overstap naar Schiphol en om 10.10 uur hadden we onze eerste bestemming bereikt: Schiphol! We konden gelijk inchecken. Dat was bijzonder prettig, ben je gelijk van je bagage af. We hadden geluk want er was nog een plaatsje bij het raam vrij, wel boven de vleugel, maar Ronald was er erg blij mee. We kregen wel gelijk te horen dat ons vliegtuig 20 minuten was vertraagd, het kan erger. De eerste vlucht ging naar Orlando, waar we vervolgens moesten overstappen voor een vlucht naar San José, de hoofdstad van Costa Rica.
Daarna is het een paar uurtjes vermaken in de taxfree shopping zone. Maar dat was geen probleem, heerlijk rustig geluncht en naar vliegtuigen gekeken. Om 12.30 uur begon het boarden. Dat betekent dus de check door de douane, riemen af, alle vloeistoffen uit de tas, jassen en vesten uit. Toch verliep dat allemaal redelijk soepel. In de hal sta je dan toch de tassen te scannen naar Sawadee labels, en de kleding en schoeisel van mensen. Wie zal er bij je in de groep zitten? Al snel vonden we een stel dat ook dezelfde reis gingen maken: Marianne en Jan Wicher. Zij waren 30 jaar getrouwd en gingen voor het eerst een dergelijke reis maken. Met hen hebben we een tijdje gezellig gekletst en de formulieren alvast ingevuld voor bij de douane in Amerika.
Na een tijdje was het dan toch tijd om het vliegtuig in te stappen. Ronald en ik zaten prima! Wat een beenruimte. Het was wel goed dat we in de zomer waren afgevallen, anders hadden we niet in de stoelen gepast, maar verder was het erg goed te doen. We waren dan ook blij dat we niet hadden geüpgrade hadden, dat is namelijk mogelijk bij Martinair. Iets over tweeën zijn we vertrokken. Het opstijgen blijft toch altijd leuk! De vlucht naar Orlando zou ongeveer 9 uur en drie kwartier duren. Tja, en dan zit je in het vliegtuig en wat ga je dan doen? Eerst een beetje lezen, dan een beetje Spaans leren. En ja natuurlijk had ik dat eigenlijk al voor de reis hadden moeten doen, maar ja wat ik al schreef, geen tijd. In ieder geval had ik daar in het vliegtuig de tijd voor. Altijd makkelijk als je iemand vriendelijk gedag kan zeggen en kan tellen. Verder hebben Ronald en ik in het vliegtuig al een flink aantal partijtje ge-uno’d (geen flauw idee hoe je dit spelt). UNO is een kaartspel wat wij noemen: pesten voor dummies, maar erg leuk. We hebben dan ook al erg gelachen in het vliegtuig en uiteraard heb ik gewonnen….
Ongeveer 18.30 uur plaatselijke tijd in Orlando geland (6 uur vroeger dan in Nederland). En dan kom je daar bij de douane. Wat een gedoe! Eerst moet je vingerafdrukken nemen, vervolgens wordt er nog een foto gemaakt en daarna door naar de check, waar je ook alles weer af moet doen, ook je schoenen. Tja, je moet er wat voor over hebben om Amerika binnen te komen en vervolgens zo snel mogelijk eruit te komen.
Kwart over 7 zou de vlucht naar San José vertrekken, maar we hadden wederom iets vertraging. We hadden nu een kleiner vliegtuig, Ronald had weer een plaatsje bij het raam kunnen bemachtigen en we hadden weer erg veel beenruimte. Nu ook wat meer zitvlak. De vlucht naar San José zou ongeveer 3 uur en 3 kwartier duren. Ik zat naast een Nederlandse jongen die in Costa Rica woonde en net uit Nederland weer stroopwafels had opgehaald. Hij werkte onder andere in Costa Rica als reisbegeleider, dus zijn verhalen waren al een leuk voorproefje. Wel hoorden we van hem dat het de laatste tijd erg veel geregend had in Costa Rica en dat dat wel voor wat problemen had gezorgd en dat wij ook nog wel wat regen zouden gaan zien. Maar dat hadden we ook niet anders verwacht aangezien november het overgangsseizoen is van de natte periode naar de droge periode. Tijdens deze vlucht probeerden we ook nog een beetje te slapen, dat hadden we de vorige vlucht niet gedaan, dus dat werd wel een keer tijd. Maar het is amper gelukt.
Om 21.50 uur plaatselijke tijd (7 uur vroeger dan Nederland) zijn we geland op San José, in het donker dus. Daar de koffers en dergelijke gepakt en vervolgens de reisbegeleidster Rixt opgezocht. En dan maak je natuurlijk ook kort kennis met de rest van de groep. Iedereen was erg moe van de reis. Ronald en ik waren ook ongeveer al 24 uur op. Ook gelijk kennis gemaakt met José, onze chauffeur. De tassen werden allemaal boven op de bus geladen en daarna vertrokken we naar ons eerste hotel dat in San José lag. Ongeveer om 23.00 uur kwamen we daar aan. Met een paar mensen uit de groep en Rixt nog even wat gedronken. Maar dan toch snel naar bed. We hadden dus nog niet echt kennisgemaakt met de groep, dus dat was nog even afwachten hoe die zou zijn, maar dat zouden we de volgende dag snel genoeg ondervinden….