Dag 10: 17 november 2007: Onderweg naar en Manuel Antonio
Vandaag hadden we om 7.00 uur ontbijt. Ook dit ontbijt was voorbereid door de lokale bevolking. En het was heerlijk! Sawadee heeft dit in haar programma om zo de lokale bevolking te steunen. Omdat dit dorp in beschermd natuurgebied is gelegen, kon de lokale bevolking geen landbouw uitoefenen. Zo verloren ze dus hun inkomstenbron. Om toch nog inkomsten te genereren, moeten ze het dus van het toerisme hebben. Vandaar dat Sawadee hier dan ook overnacht. Maar ik heb het niet echt ervaren als slapen bij de lokale bevolking zoals in de gids was aangekondigd, maar dit was ook een leuke ervaring.

Om 8.00 uur vertrokken we op weg naar Manual Antonio. Dit is gelegen aan de Pacifische kust en er schijnt ook een heel mooi natuurpark te zijn. Onderweg er naar toe zijn we nog even gestopt om een paar mooie foto’s te maken van het overzicht van de delta en de brug over de krokodillenrivier en dergelijke.

Onderweg kwam er ook nog een neusbeertje over de weg gelopen, echt een schatje. Ook stopte José ook nog plotseling voor iets op de weg. Wij dachten natuurlijk dat het een dier was. En ook nog bijzonder aangezien José echt de bus ervoor uitstapte. Maar nee, het was geen dier of iets dergelijks, maar een stuk gereedschap dat midden op de weg lag. Daar had José ons dus wel te pakken, en hij had zelf de grootste lol.

Van te voren was ons verteld dat de reis wel even kon gaan duren omdat we twee bruggen over moesten. Op zich is dat natuurlijk niet zo vreemd, maar over deze brug kon het verkeer maar van een kant tegelijk er over heen. We konden dus niet tegelijk met tegemoetkomend verkeer de brug over. Hier kon dan ook nog wel eens wat tijd mee verloren gaan. Gelukkig zat het ons mee, want we hebben bij geen van beide lang hoeven te wachten om over te kunnen. Overigens zagen die bruggen er niet zo heel erg betrouwbaar uit, ik was dan ook blij dat we er veilig over heen waren gekomen. Waarschijnlijk hebben die Costaricanen dat ook gedacht aangezien ze druk bezig waren om een nieuwe brug ernaast te bouwen. Wel pittig werk aangezien het echt bloedheet was daar, maar daar zullen ze wel aan gewend zijn.

Vlakbij Manuel Antonio zijn we boodschappen gaan doen in een stadje. In het hotel iin Manuel Antonio zou een koelkast op de kamer staan, zodat we ook gekoelde dingen konden kopen onder andere bijvoorbeeld voor een ontbijt. Dat was dus wel erg handig. Eerst hebben we even snel het thuisfront gebeld. Marcel. Hij vertelde ons dat het in Nederland ’s nachts vroor! En daar stonden wij dan in 30 graden plus. Huuerluk! Boodschappen gedaan, wat rum ingeslagen voor de UNO avonden en door naar Manuel Antonio, maar niet voordat twee reisgenoten hun pinpas weer terug hadden gekregen. Deze was namelijk ingeslikt door een pinapparaat. Dat was dus wel even schrikken voor ze, maar gelukkig was alles vrij snel geregeld en hadden ze hun pinpas weer terug. Toch wel makkelijk dat de banken daar ook op zaterdag open zijn.

Tijdens het laatste stukje rijden naar Manuel Antonio zagen we nog pelikanen vliegen, maar die zouden we nog meer dan genoeg zien volgens Rixt. Tussen 12.00 uur en 13.00 uur kwamen we daadwerkelijk aan bij ons hotel. Redelijk dicht bij het strand en het was een mooi hotel. Grote kamers en wij zaten op de eerste verdieping met een mooie grote veranda waar voor ons raam een hangmat hing. Het ultieme vakantiegevoel. En direct naast onze kamer begon de jungle. Mooier konden we het niet krijgen.

Eerst hebben we dus even gerelaxt bij het hotel. Reisverslag weer een beetje uitwerken, foto’s bekijken enzovoorts. Daarna zijn we naar het strand gegaan. Geweldig! Er waren behoorlijk hoge golven, het was dan ook een beetje oppassen met de stroming. Maar het was supergaaf in de zee! Wanneer je precies op het goede moment met de golf mee sprong, kon je een soort van golven op de golven. Echt heel gaaf. Dan werd je bijna tot aan het strand meegenomen. Natuurlijk hebben we ook lekker uitgerust op het strand. Maar zoals degenen die Ronald kennen, weten ook dat hij het niet erg lang kan uithouden op het strand. Hij was dus snel weer de zee in.

Deze heerlijke relaxmiddag hebben we afgesloten met het zien van doodskopaapjes! De vierde apensoort in Costa Rica, die we dus nog niet hadden gezien. Erg leuk en we zagen ze vlakbij het hotel. ’s Avonds hebben we met een groot gedeelte van de groep gegeten in het hotel. Dit was weer erg gezellig. Persoonlijk vond ik het eten minder, maar het belangrijkste is natuurlijk de gezelligheid. Na het eten hebben we verschillende potjes UNO gespeeld, onder het genot van een paar glaasjes rum. Huuerluk! Ronald heeft die avond nog een aanvaring gehad met een grote pad. Op een gegeven moment zat op de rand van de veranda een grote pad. Dat werd dus even foto’s maken. Hij zat in de springrichting van Ronald. Dus Ronald zei nog, als die springt zul je zien dat die boven op mij springt. Hij had het nog niet gezegd of daar ging de pad en hij landde precies op de voet van Ronald! Ik heb Ronald nog nooit zo uitbundig zien dansen! Die pad moest van zijn voet af! Wat hebben wij gelachen zeg! Beneden gingen nog wat deuren open met de vraag of alles boven in orde was, maar nadat de pad van Ronalds voet was, was alles in orde!

Om een uur of 11 zijn we maar gestopt met UNO’en. We hebben vreselijk gelachen tijdens het spelen van UNO. Zelfs zo erg dat we het op een gegeven moment niet meer wisten waarom we lachten. Ik hoop dat we de hotelgasten niet al te lang uit hun slaap hebben gehouden. Wij hebben in ieder geval een bijzonder leuke avond gehad.