Dag 11: 18 november 2007: Manuel Antonio national park
Vandaag stonden we om 6.00 uur op om op tijd in het Manuel Antonio Park te zijn. Er worden namelijk maar een beperkt aantal bezoekers per dag toegelaten in het Manuel Antonio Park. Dit omdat het niet zo’n heel groot park is en ze de dieren toch nog enige rust willen bieden.

Voordat je bij de ingang van het park kwam, moest je eerst een watertje over. Wanneer je er door heen zou moeten lopen, zou je denk ik tot boven je knieën in het water staan. Maar twee mannen met bootjes pendelden tegen een kleine vergoeding heen en weer. We kwamen dus droog aan de overkant, terwijl we ons eigenlijk hadden voorgenomen om badend naar de overkant te gaan. Maar ik moet zeggen dat het ook wel prettig was om helemaal droog aan de overkant te komen.

Iets over zevenen kwamen we in het park. We waren er nog maar net of we zagen de eerste dieren al! Gelijk al zagen we een paar agouti’s. Het zijn toch wel erg grappige beesten. De achterpoten zijn langer dan de voorpoten. En maar scharrelen. Op een gegeven moment zagen we zelfs een witte agouti: een albino! We hebben er net nog een foto van kunnen maken. Deze hebben we later tijdens de reis laten zien aan een gids. Toen we hem namelijk vertelde dat wij een albino agouti hadden gezien, geloofde hij ons niet, hij had daar nog nooit van gehoord. Gelukkig hadden we de foto nog. Hij kon zijn ogen haast niet geloven en was eerst van mening dat het mogelijk een jong was van een ander beest. Ik ben de naam ervan vergeten. Maar ook dat fotograferen was behoorlijk bijzonder omdat die jongen al heel snel vlekken op hun vacht kregen. Maar nadat de gids er een nachtje over had geslapen dacht hij misschien dat het toch een albino kon zijn, juist omdat Manuel Antonio zo’n klein park is en het mogelijk is dat er een foutje ergens in was geslopen. In ieder geval was het dus bijzonder om het beest te zien. De gids had het in ieder geval nog nooit gezien.

Niet veel verder in het park zagen we een mooie grote reiger in de boom, een grote leguaan op het strand samen met een heleboel mini krabbetjes die gelijk in hun schulp kropen zodra iemand dicht in de buurt kwam. Ook kwamen we al snel een groep kapucijneraapjes tegen (white faced money) die heerlijk van vruchten zaten te knabbelen. En dat allemaal op maar een klein stukje lopen! Echt schitterend. Ook de rest van de wandeling was schitterend. Schitterende natuur! Schitterende beesten en vogels. De paden die we bewandelden waren af en toe wel erg glibberig. Ik was dan ook blij dat ik mijn wandelschoenen aan had.

Af en toe kwamen we op plekken waar we de zee mooi konden overzien. Erg mooi. Onderweg zagen we nog een kleine luiaard naar beneden komen op nog geen 4 meter afstand! We hadden tijdens de nachtwandeling gehoord dat luiaards maar een keer in de week naar beneden komen om hun behoefte te doen. Wij vonden het dus bijzonder dat we dit hebben gezien. In eerste instantie vonden we wel dat hij nog erg klein was en konden we de moeder niet vinden. We vroegen ons af of het dan ook wel goed zou komen met hem of haar. Later hoorden we dat luiaards al best snel op eigen benen leren staan. Het zal dus wel goed komen met die kleine. Terwijl we naar dit bijzondere beestje zaten te kijken, zaten er opeens nog twee mooie vogels te poseren op een tak. Een daarvan was een motmot, een mooi gekleurde vogel die aan het uiteinde van zijn staart nog twee bijzonder gevormde veertjes heeft zitten.

Inmiddels was het al aardig warm geworden. Samen met die vochtigheid was het dan ook flink zweten. Het was dan ook bijzonder fijn toen we bij een heel mooi strandje uitkwamen. Daar hebben we heerlijk gezwommen en genoten van al die pracht. Na een klein uurtje zijn we weer verder gewandeld over de glibberige paden. Vlakbij het kleine strandje was nog een groter strand waar ook veel mensen lagen te zonnen. De Amerikanen waren ook weer goed vertegenwoordigd. Je pikt ze er gelijk uit. Witte sneakers, broek tot onder hun oksels opgetrokken, shirt met de naam van het land waar ze op vakantie zijn of waar ze vandaan komen, een grote zonnebril en tot slot een zonneklep. Conclusie het ziet er dus niet uit. Maar smaken verschillen.

Waar we ook de Amerikanen zagen, zagen we ook nog een familie wasbeertjes. Heel schattig. Ik wist niet eens dat die ook voorkwamen in Costa Rica. Ook de Amerikanen zagen ze. It’s a racoon….. Oh it’s a whole family! En vooral die toon waarop ze het zeiden, heeft ervoor gezorgd dat we die zin nog verschillende malen hebben herhaald tijdens de vakantie.

Op een gegeven moment wilden we nog naar een ander strand lopen. Het was een behoorlijk pittige klim naar boven. We snapten het niet helemaal want meestal ligt een strand niet boven op een heuvel. We dachten dan ook dat we nog een aardig eind naar beneden zouden moeten lopen. Voor deze wandeling in de hitte moest het wel een heel mooi strand zijn. Dit bleek echter niet het geval te zijn. We waren namelijk niet naar een strand gelopen, maar naar een uitzichtspunt! Hoewel het een schitterend uitzicht was, hadden we toch liever een strand gehad om even in af te koelen. We hebben toch wel even genoten van het fenomenale uitzicht en tegelijkertijd even uitgepuft.

Na een tijdje te hebben genoten van het uitzicht zijn we weer naar beneden gelopen. Onderweg kwamen we nog een paar mensen uit onze groep tegen die ons vertelde dat er onderweg nog ergens een luiaard in de boom zat. We hebben er dus wel op gelet, maar niet meer gezien. Overigens nog wel een andere luiaard op een andere plek. Weer onderaan de heuvel wilden we alleen nog maar naar het hotel. Het was bloedheet, hadden haast geen water meer en we waren vrij moe door bijna 5 uur te hebben gewandeld. Het was nog wel een aardig stukje lopen naar het hotel maar we waren erg blij dat we er weer waren en hebben eerst een heerlijke fruitcocktail gedronken. Daarna hebben we het even een uurtje rustig aangedaan om een beetje bij te komen van de ruim 5 uur durende wandeling.

Nadat we weer lekker uitgerust waren zijn we nog weer even het dorp in geweest waar we in een galerie een mooi doek hebben gekocht. Daarna zijn we nog naar het strand gegaan. Heerlijk relaxen. Na een uurtje weer terug naar het hotel om de tassen enigszins weer in te pakken. De volgende dagen moesten we namelijk een kleine rugzak meenemen naar de overnachtingsplek. Een gedeelte van onze bagage zou achterblijven. Het was dus even nakijken wat we wel mee wilden nemen en wat niet.

Om 18.00 uur zijn we wederom met een groot gedeelte van de groep uit eten geweest bij een leuk restaurantje, waar ze eerst nog happy hour hadden. Huuerluk! Gezellig gegeten en José schoof al snel aan. Na het eten hebben we weer een paar partijtje UNO gespeeld en net zoals de vorige avond was het weer bijzonder gezellig. Ronald had nu gewonnen. We hebben het wel wat minder laat gemaakt dan de vorige avond en hopelijk hebben we het ook iets rustiger aangedaan. De vorige avond was toch wel wat luidruchtig geweest.