Dag 2: 9 november 2007: San José
Vreemd, ben je 24 uur wakker geweest, slaap je nog niet goed en ben je om 4.00 uur klaarwakker! Tja, Nederlandse tijd zou het dan ook 11.00 uur ’s ochtends zijn. Dat is dan toch je biologische klok die nog op Nederlandse tijd staat ingeschakeld. Maar dan probeer je natuurlijk wel nog even verder te slapen. Uiteindelijk toch maar om 7.00 uur opgestaan. Lekker douchen, tassen even ordenen en dan ontbijten. Ontbijt: rijst met bonen. Of voor de westerlingen: toast met jam en natuurlijk vers fruit! Heerlijk! Zoals we later in de vakantie zouden zeggen Huuerluk! Ook hebben we toen onze eerste kolibrie gezien! Echt heel bijzonder!

Om 9.00 uur was het dan tijd voor de bespreking over de reis en het “echte” kennis maken met de groep. Het werd snel duidelijk dat we een groep hadden die bestond uit mensen die allemaal meer van natuur hielden dan van cultuur. Iedereen was erg benieuwd naar de dieren en de verschillende ecosystemen in Costa Rica. Dat is altijd wel prettig als een groep daarmee op een golflengte zit. Dat bleek ook wel omdat iedereen had geboekt voor het Parkwachterstation. Dat is een activiteit die iedereen optioneel van te voren kon boeken. Rixt vertelde ons dat het nog nooit was voorgekomen dat een hele groep die excursie had geboekt! Verder werden er nog wat praktische zaken besproken, bijvoorbeeld dat je op reisdagen een uur voor vertrek je tassen moest inleveren bij de bus, zodat José na de tassen op het dak te hebben gezet zich nog even kon opfrissen, wat uiteraard erg logisch was. Betekende dus wel vroeg opstaan.

Rond 11.00 uur zijn we de stad ingegaan. Eerst even wat Colonnes gepind, de plaatselijke valuta. Dat ging erg gemakkelijk. Je pint wel vreemde bedragen: 1 euro is namelijk ongeveer 750 colonnes. Dus je pint honderdduizenden colonnes. We zijn met een paar andere stellen de stad gaan verkennen. Met Jaap en Hannie, Erik en Aaffien, Peter, Veerle en Ronald en ik dus. Wat gelijk op viel was dat het enorm druk was, overal verkeer en getoeter. Enorme gaten in de weg. En enorm brede en diepe goten langs de weg. Iemand met een rolator moet daar niet lopen, die heeft echt een probleem. Verder werd ons gezegd door de plaatselijke bevolking dat we de rugtassen op onze buiken moesten dragen in plaats van op onze ruggen. Dit in verband met de zakkenrollers. Erg vriendelijk dat ze ons daarop attendeerden.

San José is een behoorlijk westerse stad. Persoonlijk vond ik het niet een heel bijzondere stad. We hebben ergens in een moderne lunchroom geluncht en daarna hebben we een stadswandeling gelopen. Dat was best bijzonder hoor, we hebben zeker mooie gebouwen gezien, mooie parken en al mooie vogels! Vogels waarvan we gelijk enorm veel foto’s van hebben gemaakt en naar wat later blijkt dat het bij wijze van spreken de huismussen zijn van Costa Rica.

Wat ook bijzonder is en wat wij in Nederland eigenlijk niet kennen, maar je wel weer ziet in Amerikaanse films, is dat je op bijna elke straathoek een rijtje telefoons hebt staan. We hebben gelijk een telefoonkaart gekocht om naar Nederland te bellen omdat we met onze mobiele telefoon geen bereik hadden in Costa Rica. We hebben wel geprobeerd te bellen naar Nederland, maar zonder succes. De reeks instructies waren niet even gemakkelijk. Nou ja, geen bericht is goed bericht zeggen we dan maar.

Op een gegeven moment kwamen we aan bij een overdekt marktje. Rixt had al tegen ons gezegd, als je wat ziet, koop het dan want het is niet zo in Costa Rica dat hetgeen wat je ziet overal te koop is. Maar ja om gelijk de eerste dag al souvenirs te gaan kopen, is ook weer zo wat. Maar ja het was een bijzonder leuk marktje waar we een erg leuke mobiel zagen hangen van gebakken steen. We hadden geen flauw idee of we moesten afdingen of niet. Wel dus, want we kregen wat van de prijs af. Dus toch al wel een souvenir gekocht (voor Jesse, ons kleine neefje), en dan nog wel een uiterst breekbare! Maar goed met de woorden van Rixt in ons achterhoofd…

Om 18.00 uur zijn we gaan eten met de hele groep. Dat was erg gezellig! En ook erg lekker! De Costa Ricanen hebben een leuke manier van koffie zetten! Ik kan het niet echt uitleggen, maar op een foto is wel te zien hoe het gebeurt. Tijdens het eten zaten we naast Mike en Marianne en daar klikte het eigenlijk wel gelijk mee. Mike is een fervent ajax- supporter, dus het is nog steeds een wonder dat Ronald en Mike zo goed met elkaar konden opschieten, maar tijdens de vakantie is gebleken dat we het meest met Marianne en Mike zijn opgeschoten.

Na het eten zijn we op tijd weer ons bed ingedoken, het was 21.30 uur. Toch nog dat Nederlandse ritme in je lijf. We waren echt doodop, wat ik overigens ook niet vreemd vind aangezien we de hele dag door de stad hadden geslenterd.